Torres del Paine, het laatste stukje Chili

Hoi allemaal,

We lopen een klein beetje achter met verslagen schrijven dus het is nu weer de hoogste tijd. We zullen schrijven over het laatste stukje Chili dat we bezocht hebben, maar eigenlijk zijn we nu al weer halverwege Argentinie. Dus, wegens achterstallig onderhoud zsm weer een verslag!

Goed, Puerto Natales. Vanaf El Calafate kwamen we in dit zuidelijke puntje van Chili aan. Dit was gelijk te merken want het was behoorlijk koud hier! Zo rond de 10 graden, maar de wind maakte dat het veel kouder aanvoelde. Even wennen dus. Helaas werd Annika gelijk de eerste dag ook een beetje ziek wat onze plannen voor dit gebied drastisch veranderde (waar we achteraf gezien juist weer blij mee waren).

Puerto Natales is namelijk de uitvalsbasis voor een bezoek aan Nationaal Park Torres Del Paine, de grootste trekpleister van Chili voor hikers en klimmers. Aangezien wij niet kunnen klimmen, blijft hiken over. Dit kan eigenlijk alleen maar meerdere dagen waarbij je kampeerspullen moet huren of je moet heel veel geld neerleggen voor de refugio´s (waar je zelfs moet betalen voor lakens en om je mobiel op te laden). Ga je kamperen dan moet je alle spullen meesjouwen in een backpack. Dat is niet mis aangezien de paden heel stijl zijn. Ons plan was in eerste instantie om de kortste wandeling te doen van 3 of 4 dagen, de zogenaamde W. Maar omdat Annika ziek werd leek het ons niet heel handig om te gaan kamperen in de koude nachten.

Plan B was uiteindelijk als volgt: met een busje hebben we een dagtour gedaan rondom het park. Dit leek heel duf maar was erg mooi. We hadden weer geluk met het weer dus we konden alle bergtoppen die je kan zien (Paine Grande, Los Cuernos en natuurlijk de Torres) heel mooi zien liggen. Vervolgens hebben we een paar prachtige laguna´s gezien en een mooie waterval. Echt een fenomenaal park. Een maand geleden was een Israelier zo stom om hier toiletpapier te verbranden waardoor de helft van het park is afgebrand. Echt een bizar groot stuk. Dit stuk was onlangs weer opengesteld en hier zijn we ook doorheen gekomen. Triest gezicht die kale bergen met verbrande zwarte bomen.

Na een dagje uitgerust te hebben en s´avonds een drankje gedronken te hebben in een lokale bar met een Duitse jongen die we ontmoet hadden, zijn we nog een keer terug gegaan naar het park. We vonden dat we toch niet weg konden gaan zonder gewandeld te hebben in het park zelf. Dus hebben wij de I gedaan, de rechterzijde van de W die leid naar een uitzichtpunt op de Torres del Paine (3 hoge bergtoppen). Het park is niet heel makkelijk toegankelijk dus duurde het best een tijdje voor we bij het beginpunt van de wandeling waren. We moesten toen aardig doorlopen om optijd weer beneden te zijn voor de bus terug. Wij rap uit de startblokken, maar dit werd genadeloos afgestraft door het eerste stuk van de route. Wat een klim, in de volle zon en zonder vlakke stukjes. Onze kuiten hadden het heel zwaar. Gelukkig was het tweede deel van de route beter te doen, maar het laatste deel omhoog naar het uitzichtpunt was wederom erg zwaar. Toch, zo´n tocht loont altijd, want het uitzicht op de Torres was fenomenaal! Na hier even uitgerust te hebben zijn we weer terug gegaan en we waren gelukkig optijd voor de bus.
Achteraf gezien waren we heel blij met de uitwerking van Plan B, want we hebben zoveel gepijnigde gezichten met loodzware backpacks langs zien komen. Dat was het ons in ieder geval niet waard.

De volgende dag zijn we eerst met een bus naar Punta Arenas vertrokken, waarvandaan we een vliegtuig naar Santiago hebben genomen. We wilden eigenlijk met het vliegtuig naar Mendoza maar we moesten via Santiago. Hier kwamen wij s´avonds aan. We gingen naar de busterminal om onze bus naar Mendoza te halen. Hier was het heel druk en vol met mensen. We stonden bij de bus te wachten toen een vrouw mij aansprak, maar ik begreep haar niet. Toen ik vervolgens de andere kant op keek zag ik hoe een andere vrouw vanonder haar jas probeerde spullen uit mijn rugzak te jatten die ik op mijn buik droeg. Ik heb haar hand weggeslagen en Martijn geroepen. Die herkende haar meteen, want hij had ook al het idee gehad dat ze bij hem de portemonnee probeerde te jatten. Woest waren we! Ze ontkende alles maar ging er in eerste instantie wel vandoor. Later had ze het lef om nog een keer terug te komen. Nou toen is Martijn echt tekeer gegaan tegen haar. Met veel lawaai, gescheld en gedreig heeft hij haar weggejaagd zodat iedereen door had wat voor smerige dief ze was. Ze had ook al bij een ander gezin uit de bus gejat dus die bedankten ons. Een erg vervelende ervaring, zeker toen we erachter kwamen dat ze wel onze random reader had (verder geen belangrijke spullen, want die dragen wij op veilige plekken).

De busreis die volgde, was ook erg vervelend. De grensovergang van Chili naar Argentinie duurde erg lang (3 uur) midden in de nacht. Waardeloos systeem van controle overigens. Traag en bovendien inefficient. Je kan alles meenemen wat je wilt.

Al met al was ons laatste stukje Chili wel geslaagd, maar de reis om dit land achter ons te laten een stuk minder.

We zullen jullie zsm vertellen over ons verblijf in Mendoza (waar we gelukkig inmiddels weer weg zijn, dus dat zegt al genoeg). Een verhaal opzich.

Voor nu allemaal de hartelijke groeten van ons!

Ciao Ciao